Βόστρυχοι και στέμφυλα

Στην περιοχή μεταξύ Ευξείνου Πόντου, Κασπίας και Μεσοποταμίας, γεννήθηκε το είδος Αμπελος η οινοφόρος από όπου φαίνεται να μεταφέρθηκε στους λαούς της Αιγύπτου, της Μικρασίας και τους Έλληνες. Ποικιλίες του είδους αυτού καλλιεργούνται εώς σήμερα. Προϊόν της ζύμωσης των σταφυλιών ή του χυμού των είναι ο οίνος, αλκοολούχο ποτό, που εκτιμήθηκε και αγαπήθηκε από τους Αρχαίους Έλληνες. Η ευχάριστη ατμόσφαιρα και το κέφι στην συντροφιά όφειλε πολλά στον οίνο, τον οποίο έπιναν με αναμεμειγμένο με νερό σε αναλογία 1:3 ("κεκραμένος οίνος"). Η πόση οίνου που δεν είχε αναμειχθεί με νερό ("άκρατος οίνος") θεωρείτο βαρβαρότητα και συνηθιζόταν μόνο από αρρώστους (συνήθως αανακατεμένο με μέλι) ή κατά τη διάρκεια ταξιδιών (ως τονωτικό).
Η λέξη "κρασί" αντικατέστησε τη λέξη "οίνος" στους βυζαντινούς χρόνους και κατάγεται από τη λέξη κράσις=ανάμειξη, που με τη σειρά της είναι παράγωγο του ελληνικού θέματος κρα- (πρβλ. το ρήμα κεράννυμι=αναμειγνύω και το ουσ. κρατήρ=σκεύος ανάμειξης). Η ετυμολογία της λέξης δείχνει τη συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων να πίνουν το κρασί τους αναμεμειγμένο με νερό.
Συχνά αρωμάτιζαν το κρασί τους με διάφορα μυρωδικά. Η προσθήκη αψίνθου στο κρασί αποδίδεται στον Ιπποκράτη και το ποτό (βερμούτ της εποχής) ονομαζόταν και "Ιπποκράτειος Οίνος". Η μάλλον σπάνια προσθήκη ρητίνης (δηλ. η παρασκευή ρετσίνας), γινόταν όχι μόνο χάριν της ιδιάζουσας γεύσης, αλλά και για συντήρηση. Ενίοτε προσέθεταν και άλλα μπαχαρικά, όπως π.χ. θυμάρι, μέντα, γλυκάνισο, πιπέρι ή σμύρνα.
Βιβλιογραφία :
wikipedia.org
Χημεία τροφίμων, Δ.Γαλανός
Σημείώσεις Οινολογίας, Στ. Κάλλης