“Σε ένα πηλιορείτικο ψαροχώρι, ένα καϊκι έφερε μες στη νύχτα, ένα μοναχικό ταξιδευτή, βουτηχτή στο επάγγελμα και αξεπέραστο πότη.

Χαιρέτισε και κάθισε στην παρέα μας.

Ακόμη αναρωτιέμαι αν η φράση του «η γη γυρίζει φάλτσα» ήταν προϊόν μέθης, γνώσης ή αγωνίας।

Η κουβέντα άναβε και το τσίπουρο κυλούσε, ώσπου το νυχτέρι πήρε τέλος.

Ο άγνωστος ταξιδευτής έλυσε κάβους και τράβηξε για «τις όχθες της αυγής».

Έπιασα το μολύβι... ”

Βασίλης Φλώρος